Het is een spijtige zaak voor Les Nuits Botanique dat ze na een lange strijd toch het gebruiksrecht van Koninklijk Circus aan Stad Brussel zijn kwijtgeraakt. Het was een waar genoegen om in een nog niet zo ver verleden, binnen wandelafstand over en weer te pendelen tussen de grotere acts in het Circus en de minder populaire goden die hun podium in de zalen van de Botanique vonden. Bill Callahan zou gisteravond zeker de Cirque hebben laten vollopen, want de Chapiteau kan wel wat volk slikken, maar is qua zicht, comfort en geluid geen waardig alternatief voor één van de beste concertzalen van Belgenland. Wat er ook van zei, Bill Callahan zal het worst wezen. Hij speelde op de laatste show van zijn YTI⅃AƎЯ tournee, het concert van zijn leven in een propvolle Chapiteau, met een band die zijn evenknie niet kent. Achter de drumstokken zat Jim White, die we kennen van Dirty Three van Warren Ellis en het duo Xylouris-White, een man wiens drumroffels geen gelijke kent, Matt Kinsey op gitaar en als geheime wapen Dustin Laurenzi op saxofoon. Dat het zulk een wervelende show zou worden had niemand kunnen voorspellen, maar his seriousness Bill Callahan en zijn warme monotone bariton kon niet beter omarmd worden dan met zulk een trio van topmuzikanten, die perfect op elkaar ingespeeld, het beste uit zichzelf en meer naar boven haalden. 

Een minder goed album van opper-Smog, Bill Callahan moeten we nog ontdekken, maar “Reality” (in spiegelbeeld op de psychedelisch aandoende platenhoes gedrukt) is zeker één van zijn beste platen uit zijn carrière. Zoals meestal gaan de teksten over onderwerpen uit de natuur of uit ervaringen uit zijn gezinsleven en zijn omgeving, maar muzikaal zet hij met een mix van stijlen zoals country, folk, rock, blues en jazz de puntjes op de i. Live gaat hij met deze uitgelezen schare van muzikanten nog een stap verder, met uitdagende, uitgesponnen maar nooit vervelende solo-momenten. 

Het start allemaal braafjes en dromerig met “First Bird”, dat sfeervolle ochtend beelden schept ten huize van Callahan en het hartverwarmende “Every Way”, beiden uit het nieuwe “Reality” album, maar dan doet de boze “Bowevil” kever dreigende wolken over Texas en de Chapiteau waaien, vervaarlijk geïntoneerd met donderende paukenslagen van Jim White en repetitieve, psychedelische gitaar effecten van Matt Kinsey. White’s percussiewerk is uniek en tilt elke song naar een hoger niveau, ook zo in het mistig, potig ommetje langs Smog’s klassieker “Hit The Ground Running” uit hun “Knock, Knock” album, waar hij met zijn typische fanfare roffel perfect de juiste drive in de song houdt. Het Smog repertoire is tijdloos en ook het verhalende “Keep Some Steady Friends Around”, galoppeert countrygewijs op gedempte gitaar en schuifelende snaredrum door de zaal, samen met een bezwerende, hypnotisch mooie versie van “River Guard”. 

“Coyotes” wordt opgebouwd op een hemelse sax-intro van Dustin Laurenzi en deint uit in een heerlijk dromerige trip met ingehouden solo’s, terwijl “Cowboy” uit “Gold Record” traag en bluesy voort kruipt op twinkelende gitaaraccenten en White’s fluwelen drum shuffle een warme woestijnwind over je huid laat glijden. 

Maar de momenten van eenzaam hoge virtuositeit moeten er nog aankomen. Zo ontketent “Partition” een ware stampede van drammerige pauken in duel met een free jazzy saxofoon versus gitaar en plakt “Drainface” ons onverbiddelijk tegen de muur met Crazy Horse waardige gitaren. Bill Callahan blijft er allemaal zijn ijzige, koele zelf bij. Ondanks een laaiend enthousiast publiek geeft hij geen krimp, maar een dankwoordje kan er gelukkig wel af.

Helaas kan een aanhoudend applaus voor dit fenomenaal optreden, geen bisnummers afdwingen en moeten we het doen met slechts dertien songs, maar deze waren stuk voor stuk goud waard. Zijn “Gold Record” heeft Bill Callahan zelf al uitgebracht, laten we dit concert dan verdiend uitroepen tot zijn “Golden Show”. 

Yvo Zels